Η ιδεολογία τού… «να βγάλω τον μήνα»

 

Βασίλης Βέργης

Οταν ακούς πολιτικούς να τσακώνονται για το παρελθόν, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ότι μάλλον βρίσκονται μακριά από τη σημερινή κοινωνία. Οτι δεν έχουν την ικανότητα να αφουγκραστούν τα πραγματικά προβλήματα ή πιστεύουν ότι αυτά «καλύπτονται» από την ιδεολογία καθενός.

Κάνουν σοβαρό λάθος. Οι σημερινές γενιές δεν περιμένουν να ακούσουν την επιχειρηματολογία του πολιτικού για τον Εμφύλιο, για τη χούντα, για τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου, για τη Δεξιά και την Αριστερά. Η Ιστορία είναι σεβαστή, σίγουρα δίχως αυτήν λαός δεν πορεύεται, όμως καιρός είναι να συνειδητοποιήσουν πως απευθύνονται πλέον στους Ελληνες που μόλις βγήκαν από τη «μνημονιακή εποχή» με τις συνέπειες βαθιά χαραγμένες στο κορμί τους, σαν πληγές που σπάνια επουλώνονται.

Η ιδεολογία τού «να βγάλω τον μήνα» κυριαρχεί σχεδόν σε κάθε νοικοκυριό. Μαζί με το άγχος «να βρω δουλειά» για τον νέο άνθρωπο ή «να κρατήσω τη δουλειά μου» για τον μεγαλύτερο. Προφανώς, αυτά τα άγχη υπήρχαν και τις προηγούμενες δεκαετίες. Τότε, όμως, δεν είχαν «πολτοποιηθεί» οι ιδεολογίες, όπως συνέβη στα μάτια των Ελλήνων την εποχή των Μνημονίων. Εκεί που είδαν το «όλοι ίδιοι είναι» να γίνεται πραγματικότητα και την… πολιτική να έρχεται με e-mail από το εξωτερικό!

Ο πολίτης σήμερα έχει πολλαπλές αγωνίες. Οχι, όμως, να… υπερασπιστεί τη δεξιά ή την αριστερή ιδεολογία, αλλά να κρατήσει όρθιο το σπίτι και την οικογένειά του. Αγωνιά αν θα κοπεί, όπως ψιθυρίζεται, η επιδότηση για το ρεύμα, αν θα σταματήσει κάποια στιγμή η ληστρική κατάσταση με τις τιμές των τροφίμων, αν θα μπορεί να πλησιάζει το βενζινάδικο δίχως να παθαίνει εγκεφαλικό, αν θα φτάσει ο μισθός μέχρι το τέλος του μήνα ή κάπου στις 20 θα αρχίσουν να χτυπάνε καμπανάκια.

Η Εφορία είναι ο εφιάλτης του και οι εισπρακτικές ο νέος Χάρος, που έχει βγει παγανιά και απειλεί να του πάρει το σπίτι. Παλεύει να σπουδάσει ένα παιδί, γνωρίζοντας πως είναι πολύ πιθανό οι σπουδές να «κατατεθούν» πάνω σε ψίχουλα που τα έχουν ονομάσει «βασικό μισθό».

Κάποτε, ο Ελληνας, τέτοια εποχή πλακωνόταν σε «μπλε» και «πράσινα» καφενεία, πήγαινε κατά πολλές χιλιάδες σε συγκεντρώσεις αρχηγών, λειτουργούσε στις εκλογές όπως στο γήπεδο και είχε περίσσιο χρόνο και διάθεση-φανατισμό για να τσακωθεί με πολιτικά και ιδεολογικά επιχειρήματα, βγάζοντας διαρκώς από το σεντούκι της μνήμης όσα είχε βιώσει ο ίδιος ή του είχαν διηγηθεί οι γονείς και οι παππούδες.

Σήμερα, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Το μνημονιακό τανκ ισοπέδωσε τα πάντα και άφησε πίσω του ανθρώπους που κουράστηκαν να τσακώνονται, κουράστηκαν να ακούνε ψεύτικες υποσχέσεις, κουράστηκαν να βλέπουν πολιτικούς και κόμματα να πλακώνονται, αδυνατώντας, όπως συμβαίνει στην πολιτισμένη Ευρώπη, να βρουν έστω μια πρόχειρη γέφυρα συνεννόησης για το καλό του τόπου. Ο σύγχρονος Ελληνας αναζητά ασφάλεια και ηρεμία. Κι ένα πραγματικό μέλλον για τα παιδιά του, που δεν θα είναι μπλε, ροζ, πράσινο, κόκκινο, αλλά ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ. Με παράθυρο στον σύγχρονο κόσμο, όχι σε ιδεοληψίες και στεγανά του παρελθόντος. Από το οποίο μπορούμε να κρατάμε τα καλά -καθένας ανάλογα με τη δική του εκτίμηση-, αλλά να γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε στο 2023. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ουσιαστική αξία των εκλογών και για όσα αυτές πρεσβεύουν για τη ζωή μας…

Πηγή