Βιώνουμε φαινόμενα «αλλοτρίωσης» και «απάθειας» - Ψυχό-κοινωνικό πιπεράτο του Γιώργου Πιπερόπουλου

 

Για την αποξένωσή μας από συγκατοίκους στις πολυκατοικίες μας, γείτονες στις γειτονιές μας, συνοδοιπόρους στους δρόμους της πόλης μας, συμπατριώτες στην Πατρίδα μας Ελλάδα και συνανθρώπους μας γενικότερα, έγραψα στο άρθρο μου με τίτλο «Χάνουμε και αυγά και πασχάλια;»...

Το σημερινό μου ψυχό-κοινωνικό πιπεράτο στοχεύει σε ενημερωτική παρουσίαση για το τι ακριβώς σημαίνει ο όρος «αλλοτρίωση», δηλαδή «αποξένωση», του ατόμου που ζει, εργάζεται και δημιουργεί ως μέλος μιας σύγχρονης τεχνολογικά αναπτυγμένης αστικό-βιομηχανικής κοινωνίας;

Σταχυολογώντας από την πλούσια πάνω στο θέμα αυτό βιβλιογραφία των κοινωνικών επιστημών μπορούμε να προσδιορίσουμε 5 πιθανές ερμηνείες του όρου «αλλοτρίωση» ή «αποξένωση» ο οποίος συγκεκριμένα μπορεί να σημαίνει «αποδυνάμωση» ή πάλι «έλλειψη νοημάτων», ακόμη «έλλειψη αρχών ή ανομία» επίσης «απομόνωση ή μοναξιά» και τελικά «αποξένωση από τον ίδιο μας τον εαυτό.»

H αλλοτρίωση ως «αποδυνάμωση» ξεκίνησε από το έργο του Karl Marx και συνεχίζεται σήμερα. Στην Μαρξιστική θεωρία το εργαζόμενο άτομο αισθάνεται αλλοτριωμένο μέσα στο
καπιταλιστικό σύστημα διότι κατάντησε να αποτελεί μια «ασήμαντη» για τον επιχειρηματία – «καπιταλιστή» μονάδα που δεν του επιτρέπεται να συμμετέχει στην λήψη αποφάσεων ακόμη και όταν αυτές οι αποφάσεις αφορούν άμεσα την τύχη και το μέλλον του.

Η αλλοτρίωση ως κατάσταση όπου το άτομο υποφέρει από «έλλειψη νοημάτων» αφορά στο γεγονός ότι στη σύγχρονη αστικό-βιομηχανική κοινωνία το μεμονωμένο άτομο αδυνατεί να κατανοήσει τις γοργά εναλλασσόμενες ψυχό-κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικές διαδικασίες για να αξιολογήσει και να εκτιμήσει σωστά όσα συμβαίνουν γύρω του.

Η αλλοτρίωση ως κατάσταση «ανομίας ή έλλειψης αρχών» πηγάζει από το έργο του Durkheim. Σύμφωνα με αυτόν τον ορισμό η ραγδαία κοινωνική αλλαγή φέρνει το άτομο αντιμέτωπο με καταστάσεις στις οποίες οι ψυχοκοινωνικοί κανόνες του παιχνιδιού έχουν χάσει την ισχύ τους, τα παραδοσιακά πρότυπα συμπεριφοράς έπαψαν να καθορίζουν το πλαίσιο των διαπροσωπικών σχέσεων και το άτομο λειτουργεί βρισκόμενο σε κατάσταση σύγχυσης.

Η αλλοτρίωση ως «απομόνωση ή μοναξιά» αναφέρεται στα έντονα συναισθήματα του κατοίκου κάθε σύγχρονης αστικό-βιομηχανικής κοινωνίας όπου αν και περιστοιχίζεται από μυριάδες συνανθρώπους στο χώρο εργασίας στην πολυκατοικία, στους δρόμους και τα λεωφορεία αισθάνεται απομονωμένος, υποφέρει από έντονα συναισθήματα μοναξιάς.

Τελικά η αλλοτρίωση ως «αποξένωση από τον ίδιο μας τον εαυτό» ταυτίζεται με την απώλεια του νοήματος της εργασίας μας καθώς στην παραγωγική διαδικασία το άτομο προσθέτει με τον μόχθο της καθημερινής πολύωρης εργασίας του ένα πολύ μικρό κομμάτι που δεν εντοπίζεται εύκολα στο τελικό προϊόν.

Η σύγχρονη τεχνολογία μαζικής παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών, βασισμένη στην ορθολογιστική κατανομή ανθρώπινου δυναμικού, μηχανημάτων παραγωγής και κεφαλαίου αφαίρεσε από τον μεμονωμένο εργαζόμενο την άντληση ικανοποίησης από την εργασία, από την δουλειά του, που συνήθως ερχόταν ως αποτέλεσμα της ολοκλήρωσης μιας πράξης που το αποτέλεσμά της ήταν χειροπιαστό, ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα βάζο, κάποιο, οποιοδήποτε, χειροπιαστό αντικείμενο…

Μια από τις περισσότερο δραματικές διαστάσεις της αλλοτρίωσης του σύγχρονου ανθρώπου είναι η γέννηση και εκδήλωση της ψυχοκοινωνικής «απάθειας» δηλαδή της παθητικής αποδοχής του γεγονότος ότι τα μεμονωμένα άτομα αδυνατούμε να επηρεάσουμε τις διαδικασίες που χαρακτηρίζουν το κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό μας Σύστημα.

Αυτό σίγουρα «βολεύει» το πολιτικό-οικονομικό Σύστημα που μας Κυβερνά πίσω από τα παραβάν και υπαγορεύει ή απαγορεύει δραστηριότητες σε αυτούς που εμείς εκλέγουμε πιστεύοντας ότι είναι οι Πραγματικοί μας Ηγέτες...

Κούνια που μας κούναγ娻 και θα μας «κουνάει» αφού δεν αντιδρούμε!...

Η «απάθεια» του νέο-Έλληνα, όχι μόνο κατοίκου της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της γενέτυειράς μου Κατερίνης αλλά και ΟΛΩΝ και των επαρχιακών πόλεων διαπιστώνεται και σε κρούσματα ψυχοκοινωνικής παθολογίας όπως είναι η πρωτόγνωρη ραγδαία αύξηση της παιδικής και της γενικότερης εγκληματικότητας αλλά και ιδιαίτερα στις ακραείες περιπτώσεις όπου κάποιος μοναχικός συγκάτοικος στην πολυκατοικία μας πεθάνει και χρειάζεται «να μυρίσει το πτώμα του» για να αντιληφθούμε οι «δήθεν» γείτονες, ότι για αυτόν τον συνάνθρωπό μας έκλεισε η παρένθεση μιας ζωής…