Αγαπητοί 300 εσείς πότε θα πάρετε τη «Μεγάλη» απόφαση; - Δημόσια πιπεράτη «ερώτηση» του Καθηγητή Πιπερόπουλου

Οι «Λογομαχίες» Αρχηγών και εκπροσώπων των Πολιτικών μας Κομμάτων για Τέμπη, Παιδεία, Οικονομία, «Μνημονιακά», Λαθρομετανάστες, Ακρίβεια, Νερό, Συντάξεις, και άλλα που ταλανίζουν τον Ελληνικό Λαό έχουν επισήμως πιά μεταφερθεί στα τηλεοπτικά κανάλια καθώς όταν βλέπουμε εικόνες από τις Συνεδρίες στη Βουλή διαπιστώνουμε ότι αντί για τους 300 εκπροσώπους που στείλαμε εκεί τις περασμένες εκλογές παρίστανται κατά κανόνα σχεδόν, τί κρίμα αλήθεια, μόνο δέκα ή δεκαπέντε και καμιά φορά ούτε πέντε!...
Παρακολουθώ εσένα, συμπολίτη μου Βουλευτή, να περπατάς αρκετή ώρα, με το κεφάλι σκυφτό, με εκείνη τη χαρακτηριστική βραδυπορία που δείχνει άτομο προβληματισμένο. Υποθέτω, καλοπροαίρετα, ότι στροβιλίζονται στο νου σου γνώριμες σκέψεις, όμορφες στιγμές, γνωστά πρόσωπα, αγαπημένα, τώρα θαμπά, χαμένα στο συναίσθημα οργής που σε πνίγει…

Προφανώς είναι μεγάλη η απόφαση και είναι επιτακτική η ανάγκη να την πάρεις, και σταδιακά το συνειδητοποιείς, καθώς περιδιαβαίνεις τους δρόμους της δικιάς σου πόλης, της δικιάς σου αγαπημένης «φυλακής…».

Αναγνωρίζω και κατανοώ ότι τα μεγάλα, τα σημαδιακά στοιχεία που συνθέτουν τη ζωή μας δεν έρχονται με προειδοποίηση, αλλά έρχονται αναπάντεχα, σχεδόν από το πουθενά, και μας ξαφνιάζουν, ιδιαίτερα όταν μας βρίσκουν σε στιγμές πάνδημου εθνικού πόνου, όπως εκείνον που προξένησαν τα 57 αδικοχαμένα παιδιά μας στο «εγκλημα» των Τεμπών, ώρες περισυλλογής και ανασύνταξης δυνάμεων, σε καιρούς που σημαδεύουν το πέρασμά από μια περίοδο σε άλλη.

Καθώς περπατάς, θυμάσαι ότι έχεις, ο καθένας και η καθεμιά μας έχει μέσα του, εκείνη τη Θεϊκή φύτρα που, αν τη βοηθήσουμε να ευδοκιμήσει, μπορεί να μας φτάσει στην ποθητή απελευθέρωση από τον έρωτα με καρέκλες εξουσίας…

Είναι αλήθεια ότι όλοι μας, επιλέγοντας να πάρουμε τον δρόμο της αυτογνωσίας, στην προσπάθειά μας να συνειδητοποιήσουμε ποιος ή ποια είμαστε, όταν δεν προσέχουμε, καταλήγουμε σε αδιέξοδα.

Ίσως όμως τώρα, ναι αυτήν την εποχή, να είναι κατάλληλος ο χρόνος να υψώσεις πάνω στο προσωπικό σου θεμέλιο την αξιοπρέπεια της υστεροφημίας…

Αν αρκεστείς για μια ακόμη φορά στη «γοητεία της εξουσίας» καθώς θα φτάσεις στην άκρη του γκρεμού που πρέπει, που χρειάζεται να πηδήξεις για να βρεθείς στην αντίπερα όχθη, θα σταματήσεις και πάλι, θα γυρίσεις σε παλιά γνώριμα μονοπάτια μονολογώντας με στυλ αυτο-παρηγοριάς:

«Τι να κάνω, χρειάζομαι περισσότερη φόρα, δεν υπερπηδιέται εύκολα αυτή η άβυσσος!…»

Και όμως, χωρίς αυτήν την τελευταία προσπάθεια, αυτή που μπορεί και να είναι συνυφασμένη με την υπαρξιακή μας απόγνωση, όλες οι δοκιμές, όση «φόρα» και αν παίρνουμε, θα απολήγουν μάταιες…

Αυτό που ο καθένας και η καθεμία μας χρειάζεται, είναι να μάθουμε στον εαυτό μας να περπάτα σταθερά στο δύσβατο, στο στενάχωρο μονοπάτι, αυτό που είναι ποτισμένο με δάκρυ και αίμα.

Μην ξεχνάς ποτέ, φίλε μου, φίλη μου, συμπατριώτη Βουλευτή,ότι το ίδιο μας το κεφάλι, ο ανθρώπινος νους μας, φτιάχνει προβλήματα που τα περιπλέκει ακόμα περισσότερο το συναίσθημα και τα εντείνει η καθημερινότητα.

Είναι αδυσώπητη η αλήθεια, και μαζί εκείνος ο πόνος ο ανθρώπινος που εξιλεώνει καθώς υφαίνεται μέσα από την τίμια προσπάθεια να αλλάξουμε αυτά που μπορούμε και να αφήσουμε ανέγγιχτα αυτά που δεν αλλάζουν…

Για να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξή μας, πρέπει να πραγματώσουμε τα χρέη που αθροίζουν οι επιλογές μας…

Για να ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ, χρειάζεται να αγωνισθούμε με πάθος, υπομονή, εντιμότητα και, πάνω από όλα, με σεβασμό στην υστεροφημία μας!…

Στις μέρες μας γεμίσαμε λαμόγια, ψεύτες, αυλοκόλακες αλλά και βλάκες, και όποιος δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό τότε καλύτερα να ζήσει μόνος, αλλά πρώτα να φροντίσει να σπάσει όλους τους καθρέπτες που έχει στο σπίτι, στο γραφείο, στο αυτοκίνητό του…

Τη μεγάλη απόφαση, αυτήν που μένει στην προσωπική μας ΙΣΤΟΡΙΑ, που κοσμεί την υστεροφημία μας, την προδιαγράφει το πρώτο βήμα που παίρνουμε κάποια μέρα μοναχοί ο καθένας και η καθεμιά μας, μέσα στα σύνορα της Πατρίδας μας Ελλάδας, σε κάποια από τις πολυπρόσωπες – απρόσωπες πόλεις μας, σε αυτές τις κακόγουστες «φυλακές» μας…

Εσεις αγαπητοί μας Κύριοι, Κυρίες Βουλευτές 300 εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας στον Ναό της Δημοκρατίας, που έχειτε το δικαίωμα της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ και κατά ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ψήφου, πότε θα κρίνετετε ως «κατάλληλη» τη στιγμή για να πάρετε τη ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ και να βροντοφωνάξετε ώστε να σας ακούσουμε ΟΛΟΙ οι Έλληνες και οι Ελληνίδες ΟΛΩΝ των Κομμάτων ότι:

Συμπαρατάσσεσθε με το 1,350,000 που ψηφίσαμε με αφορμή τα Τέμπη να καταργηθεί ο ψευδεπίγραφος Νόμος «περί Ευθύνης» (που μάλλον σημαίνει «περί ανευθυνότητας») Υπουργών,

ΔΕΝ θέλετε να συνεχισθεί η προνομιακή για εσάς Βουλευτική ΑΣΥΛΙΑ,

ΔΕΝ θέλετε να συνεχισθούν οι αμοιβές σας για «προσφορά» στον Λαό στα σημερινά ύψη,

ΔΕΝ θέλετε τις παχυλές «ειδικές» αμοιβές που αυξάνουν τις συνολικές απολαβές,

ΔΕΝ θέλετε, στην άτυπα πρωχευμένη Ελλάδα μας, να έχετε ΔΩΡΕΑΝ αυτοκίνητα,

ΔΕΝ θέλετε να έχετε Αστυνομικές φρουρές και ΔΩΡΕΑΝ αεροπορικά εισιτήρια και θα επιλέξετε να ταξιδεύεται με ΤΡΕΝΟ και ότι κουραστήκατε από άκαρπες «κοκορομαχίες» και «ψεύτικες» μεγαλοστομίες;

Να περιμένω πότε θα πάρετε τη «μεγάλη» απόφαση για τα παραπάνω, υπενθυμίζοντάς σας ότι ΔΕΝ σας ΥΠΟΧΡΕΩΣΑΝ να θέσετε υποψηφιότητα για να μας εκπροσωπήσετε εφόσον εκλεγείτε ως ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ, ή να το πάρω απόφαση όπως λένε αμέτρητοι φίλοι και γνωστοί ότι η απάντηση στην ερώτησή μου είναι δεδομένη:

Ποτέ!...