Πριν εμφανιστεί αιφνιδίως η φιγούρα του Στέφανου Κασσελάκη στην εκλογική διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, οι άλλοι τέσσερις υποψήφιοι αναλωνόταν σε μία -υπό άλλες συνθήκες ενδιαφέρουσα, ίσως και αναγκαία- αντιπαράθεση σχετικά με το λεγόμενο “ταυτοτικό” ζήτημα, ήτοι, απλουστευτικά, την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει ώστε να ξαναγίνει κόμμα εξουσίας. Η υποψηφιότητα του τα άλλαξε όλα. Όταν οι συνυποψήφιοί του προσπαθούσαν να περιγράψουν πώς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα αναλάβει κάποτε και κάπως την διακυβέρνηση, ο Στέφανος Κασσελάκης δήλωσε απλά πως “θα νικήσει τον Μητσοτάκη”. Οι άλλοι, δηλαδή, περιέγραφαν το “πώς”, εκείνος δεσμεύτηκε καθαρά για το “τι”. Ο ηττημένος και πληγωμένος κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ αυτό ακριβώς ήθελε να ακούσει.
Στα ποιοτικά στοιχεία των μετρήσεων που διεξήχθησαν το προηγούμενο διάστημα, ο Στέφανος Κασσελάκης υπερίσχυε σημαντικά των εσωκομματικών του αντιπάλων, και κυρίως έναντι της Έφης Αχτσιόγλου, σε δύο πολύ σημαντικά θέματα: α. θεωρούνταν ικανότερος να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και β. η εν γένει εικόνα του και περισσότερο η αμεσότητά του ήταν πιο κοντά σε εκείνη του Αλέξη Τσίπρα.
Ως προς το δεύτερο φαίνεται πώς έδρασε σε κάποιο βαθμό και η διασπορά φημών πώς ο ιστορικός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ έχει περίπου “σκηνοθετήσει” την υποψηφιότητά του (ψευδές) και ότι η ψήφος σε αυτόν ισοδυναμούσε με τιμωρία εκείνων που τον …υπονόμευσαν. Στον μικρόκοσμο του ΣΥΡΙΖΑ και στην προβολή του στα social media όλα αυτά “δούλεψαν” ενισχύοντας μια εικόνα που ούτως ή άλλως αποτελούσε ένα επικοινωνιακό case study. “Ο Μητσοτάκης έφερε τον Γκρίνμπεργκ, ο Κασσελάκης τα έκανε όλα μόνος του με την αμερικανική εμπειρία του”, έλεγε χαρακτηριστικά γνωστός επικοινωνιολόγος και απ΄ ότι φαίνεται είχε δίκιο.
Η γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ δεν κατάλαβε (για μία ακόμα φορά…) πως ένα πολύ μεγάλο τμήμα του εκλογικού ακροατηρίου διακατέχεται από την ανάγκη πολιτικής ρεβάνς χωρίς να πολυνοιάζεται πώς θα συμβεί κάτι τέτοιο. Ο Στέφανος Κασσελάκης τους το πρόσφερε απλόχερα και κατανοητά. Η Έφη Αχτσιόγλου δεν κατόρθωσε να περιγράψει ικανοποιητικά την πρόταση διακυβέρνησης. Εγκλωβίστηκε στην στρατηγική της πρώτης φάσης της εκλογικής διαδικασία, όταν απόντος Κασσελάκη δεν είχε παρά να κινηθεί μετριοπαθώς έως και υποτονικά, δίχως να κάνει σοβαρά λάθη, και να περιμένει να εκφραστούν οι κομματικοί συσχετισμοί σε ένα μικρότερο και πιο ελεγχόμενο εκλογικό σώμα απ΄ αυτό (146.000) που προσήλθε τελικά για να ψηφίσει εκπλήσσοντας τους πάντες.
Όταν, όμως, μπήκε στην κούρσα ο λαμπερός και χαρισματικός επικοινωνιακά υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας αποδείχθηκε ανελαστική και δυσπροσάρμοστη στα νέα δεδομένα. Στην αρχή μάλλον τον υποτίμησε -όπως πολλοί-, στην συνέχεια, όμως, δεν κατόρθωσε να απαντήσει πειστικά στο ζητούμενο της διακυβέρνησης. Είναι χαρακτηριστικό -όπως εξηγούν στελέχη που είχαν λάβει θέση υπέρ της- ότι στην τελευταία εκδήλωση στο Gazzarte, πλην του παλαιού/νέου Γαβριήλ Σακελλαρίδη, βρέθηκαν δίπλα της πρόσωπα που παραπέμπουν στον “βαθύ” ΣΥΡΙΖΑ. Καμία πρωτοτυπία, απουσίασαν φρέσκα πρόσωπα που να εκπροσωπούν την κυβερνώσα κεντροαριστερά, την επιχειρηματικότητα, την διπλωματία/εξωτερική πολιτική και, γενικώς, δεν σκιαγραφήθηκε ποτέ μια επιτελική ομάδα μελλοντικής διακυβέρνησης. Ίσως σκέφτηκε να το αφήσει για μετά, όταν θα κέρδιζε, αποδείχθηκε λάθος.
Ακόμα και προσωπικότητες (Λούκα Κατσέλη, Μαριλένα Κοππά, κ.ά) που δήλωσαν εξ αρχής την στήριξή τους στην υποψηφιότητά της, ελάχιστα αξιοποιήθηκαν και ακόμα λιγότερο προβλήθηκαν.
Η πρωτιά Κασσελάκη, μαζί με πολλά άλλα, προσέλκυσε μεγάλο πλήθος νέων μελών και συγκίνησε σημαντικό μέρος των υπαρχόντων μελών επειδή συμπύκνωσε το νέο και υποσχόμενο επιστροφή στην διακυβέρνηση.
Θολά μηνύματα; Μεγάλη δόση επικοινωνίας σε βάρος της πολιτικής; Ναι. Όμως αυτός είναι, ως φαίνεται, ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και είναι απορίας άξιο για τους άλλους υποψηφίους (που προέρχονται από τα κλειστά κομματικά δωμάτια), και κυρίως την έμπειρη Έφη Αχτσιόγλου, το γεγονός ότι δεν κατάλαβαν την σύνθεση, τα συναισθήματα και την συμπεριφορά του. Όλα τα άλλα -και οι αιχμηρές εκ των υστέρων δηλώσεις-, ελάχιστη αξία έχουν.
Διότι, όπως έλεγε ο Όσκαρ Ουάϊλντ (ή, τουλάχιστον, του αποδίδεται) “αρκεί ένα λεπτό για να ερωτευθείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν’αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις”. Ο Στέφανος Κασσελάκης χρειάστηκε τρεις εβδομάδες για να φτάσει πολύ κοντά στο να κατακτήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και είναι μάλλον βέβαιο πως θα το κατορθώσει. Το ερώτημα είναι εάν κάποιοι θα ξεχάσουν ή θα επιλέξουν την σύγκρουση. Το φορτίο των 146.000 ψηφοφόρων είναι, ωστόσο, βαρύ, η στάση, δε, του Αλέξη Τσίπρα, το βράδυ της επόμενης Κυριακής, θα έχει καθοριστικό ρόλο για την επόμενη μέρα.
Δια χειρός Σεραφείμ Κοτρώτσου
Δημοσίευση σχολίου
Κάθε σχόλιο δημοσιεύεται αυτόματα. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές και διατηρούμε το δικαίωμα να αφαιρέσουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε. Σε κάθε περίπτωση ο καθένας φέρει την ευθύνη των όσων γράφει και το pieriaolympos.gr ουδεμία νομική ή άλλη ευθύνη φέρει.